„Salamandry napełniają palce krwią przed każdym krokiem”

Salamandry od lat fascynują naukowców swoimi zdolnościami do poruszania się po pionowych i nierównych powierzchniach, takich jak pnie drzew. Ich zwinność i precyzja zawsze budziły pytania, które dotąd pozostawały bez odpowiedzi. Nowe odkrycie rzuca jednak światło na tę tajemnicę i ujawnia, że te niepozorne stworzenia wykorzystują mechanizm, który mógłby być rodem z horroru. Jak się okazuje, salamandry napełniają swoje palce… krwią.

Podczas badań nad włóczącymi się salamandrami (Aneides vagrans) prowadzonych w lesie nadbrzeżnych sekwoi w 2021 roku, Christian Brown z Uniwersytetu Stanowego Waszyngtonu zauważył interesujące zjawisko. Za pomocą kamery z dużym zbliżeniem udało mu się zaobserwować rytmiczne ruchy krwi pod przezroczystą skórą salamandry. Naukowiec dostrzegł, że tuż przed uniesieniem stopy, czubki palców salamandry wypełniały się krwią, co zdawało się być kluczowe dla ich zdolności do chwytania podłoża.

Odkrycie to może wskazywać, że napełnianie końcówek palców krwią zwiększa przyczepność salamander na gładkich lub śliskich powierzchniach. Mechanizm ten działa podobnie do „przyssawek”, które pozwalają zwierzęciu utrzymać równowagę nawet na stromych i wymagających powierzchniach. Co więcej, przezroczystość skóry salamandry umożliwiła dokładne obserwacje przepływu krwi, co było kluczowe dla zidentyfikowania tej niezwykłej adaptacji.

Badania nad anatomią i zachowaniem salamander mogą mieć większe znaczenie niż tylko zaspokojenie ciekawości naukowców. Rozumienie mechanizmów, które stosują te zwierzęta do poruszania się po trudnym terenie, może inspirować nowe technologie w robotyce. W szczególności projektowanie robotów zdolnych do przemieszczania się po pionowych ścianach lub w trudnym terenie mogłoby czerpać wzorce z naturalnych rozwiązań, takich jak te obserwowane u salamander.

Włóczące się salamandry to gatunek występujący głównie w nadbrzeżnych lasach Ameryki Północnej. Dzięki swojemu unikalnemu przystosowaniu do życia w wysokich sekwojach, stały się one jednym z bardziej intrygujących obiektów badań zoologicznych. To odkrycie jest kolejnym dowodem na to, jak wiele jeszcze możemy nauczyć się od natury i jej niesamowitych mechanizmów adaptacyjnych.