Niesamowity skamieniały plezjozaur zachował skórę i łuski
Pierwsze dokładne badania tkanek miękkich plezjozaura
Naukowcy po raz pierwszy w historii szczegółowo przeanalizowali tkanki miękkie plezjozaura. Odkrycie to rzuca nowe światło na wygląd tych prehistorycznych gadów morskich, które zamieszkiwały oceany w czasach dinozaurów i wymarły wraz z nimi. Okazuje się, że plezjozaury posiadały łuski przypominające te, które można znaleźć u współczesnych żółwi morskich.
Tajemnice skamieniałości sprzed 183 milionów lat
Fossylizowany szkielet plezjozaura, oznaczony jako MH7, ma aż 183 miliony lat i mierzy 4,5 metra długości. Odkryto go w 1940 roku w kamieniołomie niedaleko Holzmaden w Niemczech. Ze względu na zagrożenia II wojny światowej skamieniałość została zakopana w ogrodzie muzealnym, by uchronić ją przed zniszczeniem. Po zakończeniu konfliktu przez kolejne 75 lat spoczywała w magazynie, aż w końcu w 2020 roku została ponownie złożona i przygotowana do badań.
Przełomowa analiza tkanek
Zespół naukowców, kierowany przez Miguela Marxa z Uniwersytetu w Lund w Szwecji, podjął się analizy tkanek miękkich plezjozaura. Badacze przygotowali cienkie próbki skamieniałości, które następnie zostały poddane specjalnej obróbce chemicznej. W jej wyniku rozpuszczono minerały, pozostawiając jedynie organiczne pozostałości. Dzięki temu udało się uzyskać dokładny obraz mikrostruktury tkanek sprzed milionów lat.
Łuski i gładka skóra – niezwykła kombinacja
Chociaż istnieje kilka innych skamieniałości plezjozaurów zachowanych z tkankami miękkimi, większość z nich to bezcenne okazy muzealne, które nie mogą być analizowane metodami wymagającymi destrukcyjnych badań. Dlatego odkrycie zespołu Marxa jest tak wyjątkowe – po raz pierwszy udało się przeprowadzić szczegółową analizę tkanek tego pradawnego gada.
Największym zaskoczeniem dla naukowców było odkrycie, że plezjozaur posiadał zarówno gładką, jak i łuskowatą skórę. „Można powiedzieć, że był swoistą chimeryczną mieszanką – łączył cechy zielonego żółwia morskiego z jego łuskami i skórę podobną do tej, jaką mają dzisiejsze żółwie skórzaste” – mówi Marx.
Adaptacja do życia w wodzie
Łuskowata skóra znajdowała się na płetwach i mogła pełnić funkcję usztywniającą, pomagającą w pływaniu i poszukiwaniu pożywienia na dnie morskim. Natomiast gładka skóra na reszcie ciała minimalizowała opór wody, co pozwalało plezjozaurowi poruszać się szybciej i bardziej efektywnie.
To odkrycie dostarcza nowych informacji na temat wyglądu i adaptacji plezjozaurów do życia w wodnym środowisku. Choć wciąż nie jesteśmy w stanie w pełni odtworzyć ich wyglądu, dzięki tej skamieniałości mamy znacznie lepsze pojęcie o ich rzeczywistej budowie.
Nowe spojrzenie na prehistoryczne gady
Badanie MH7 to krok milowy w paleontologii, który pomaga rozwikłać tajemnice dawnych oceanów. Dzięki nowoczesnym technikom analitycznym naukowcy mogą rekonstruować nie tylko szkieletowe pozostałości, ale także szczegóły dotyczące wyglądu zewnętrznego wymarłych gatunków. Plezjozaury, choć zniknęły z powierzchni Ziemi miliony lat temu, wciąż skrywają fascynujące sekrety, które czekają na odkrycie.
