Badania sugerują, że pradawna homininka Lucy nie była sprawnym biegaczem

Lucy, słynny skamieniały hominin, który zamieszkiwał Ziemię około 3,2 miliona lat temu, byłby bez szans w wyścigu biegowym z nowoczesnym człowiekiem. Nawet przeciętny członek naszego gatunku pozostawiłby ją daleko w tyle na dystansie 100 metrów, podczas gdy rekordzista świata w tej konkurencji, Usain Bolt, pokonałby Lucy z przewagą od 50 do nawet 80 metrów.

Naukowcy z Uniwersytetu w Liverpoolu, pod kierownictwem Karla Batesa, po raz pierwszy podjęli próby określenia szybkości biegu gatunku Australopithecus afarensis, do którego Lucy należała. To badanie rzuca nowe światło na ewolucyjne różnice między naszymi przodkami a współczesnymi ludźmi oraz pozwala lepiej zrozumieć, jak zmiany w budowie ciała wpłynęły na rozwój naszych unikalnych zdolności fizycznych, takich jak sprint czy długodystansowy bieg.

Lucy była przedstawicielką jednego z najważniejszych gatunków w historii ewolucji człowieka. Jej skamieniałości odkryto w 1974 roku w Etiopii, a niezwykle dobrze zachowany szkielet pozwolił naukowcom na szczegółowe badania jej anatomii. Lucy mierzyła około 1,1 metra wzrostu i ważyła około 29 kilogramów. Jej budowa ciała, choć przypominająca bardziej małpy, zdradzała ewolucyjne przejście w kierunku dwunożności – kluczowej cechy, która wyróżnia ludzi na tle innych ssaków.

Jednak badania nad szybkością biegu Lucy pokazują, że była ona daleka od zdolności fizycznych współczesnego człowieka. Mimo że była w stanie poruszać się na dwóch nogach, jej struktura kostna i mięśniowa wskazywały na brak aerodynamiczności i wydolności charakterystycznej dla człowieka dzisiejszego. Podczas gdy my jesteśmy biologicznie przystosowani do wykorzystania energii w sposób efektywny podczas szybkiego biegu, Lucy i jej współcześni bardziej skupiali się na zdolnościach do długiego marszu i wspinaczki drzewnej – umiejętności, które były kluczowe dla przetrwania w ich środowisku.

Wyniki badań pokazują, że różnice w szybkości biegu wynikają bezpośrednio z różnic w biomechanice budowy ciała. Naukowcy, analizując znajdowane kości hominina, przeprowadzili symulacje komputerowe, by oszacować maksymalną prędkość, jaką mogła osiągnąć Lucy. Ustalono, że była ona znacznie niższa niż średnia prędkość biegowa człowieka, nie mówiąc już o wynikach profesjonalnych sprinterów. To badanie po raz kolejny pokazuje, jak ewolucja przystosowała ludzkość do innych form aktywności fizycznej, które stały się naszą wyjątkową cechą.

Chociaż Lucy nie dorównywała w szybkości współczesnym ludziom, nie oznacza to, że nie była sprawnym gatunkiem. Wręcz przeciwnie, jej zdolności adaptacyjne i środowiskowe pozwoliły jej przetrwać w trudnych warunkach Afryki sprzed milionów lat. Wspinaczka na drzewa, unikanie drapieżników oraz przemierzanie dużych obszarów w poszukiwaniu jedzenia to cechy, które świadczą o jej wyjątkowości. Niewątpliwie Lucy była jednym z naszych kluczowych przodków, którzy zapoczątkowali ewolucyjną drogę prowadzącą do powstania Homo sapiens.

Badania takie jak to są niezwykle ważne dla zrozumienia naszej ewolucji. Dzięki nim możemy dostrzec, jak zmieniały się nasze zdolności fizyczne i jak różne czynniki wpływały na rozwój naszego gatunku. Lucy jest przypomnieniem, że każdy etap ewolucji miał swoje unikalne wyzwania i cechy, które ukształtowały to, kim jesteśmy dzisiaj.